Tafeltje dekje.. maar dan wel in stijl

Gelukkig had ik al eerder verteld over mijn tweede tic. Mijn kasten (en alle andere plekken waar ik wat kan opslaan) puilen uit van het serviesgoed. Ik weet niet of dit ook genetisch bepaald is. Mijn oma – die van al het linnengoed – had er geen last van, maar ik weet dat één van mijn tantes net zo is. Misschien is het een familiegeheim.

Ik vind trouwens dat het niet helemaal mijn schuld is. Als je zoveel tafelkleden hebt zul je toch bijpassend servies moeten hebben. En iedereen weet dat bijvoorbeeld een oranje gerecht afschuwelijk smaakt van een rood bord. Je moet je nou eenmaal aanpassen aan het onvermijdelijke.

Al mijn serviesgoed heeft een eigen geschiedenis of anekdote. Dat is het beste eraan. Mijn servies voor dagelijks gebruik natuurlijk niet. Het was eigenlijk bedoeld voor etentjes buiten of in het tuinhuis. Daar zal ik dus nu nieuw voor moeten kopen. Het leven is hard.

Ik ben echt gek op het bruine servies omdat het zo goed past bij herfstgerechten. Het eerste stuk kocht ik op een beurs, omdat de verkoper zei dat het geschikt was voor koken op gas. Dat is het niet. Ik kwam er de eerste keer dat ik het gebruikte al achter, het schroeide, mn hele keuken stond blauw en als ik vertel hoe het rook ga je de rest van je leven naar de afhaal Chinees. 

De bekers vind ik echt leuk. Mijn zus had ze ergens gezien, dus ik vroeg haar om er even zes voor me te halen, dan zou ik ze ophalen en haar terugbetalen. Onderweg zag ik twee bijpassende schalen, dus gebruikte ik het geld daarvoor en moest een week later nog een keer naar mijn zus.

Mijn tante (die van dezelfde idioterie) gaf me de blauwe schalen. Ze passen precies bij de tafellopers die ik van mijn liefste Italiaanse vrienden heb gekregen. De nederlandse antieke potten zijn een kadootje van mijn buurvrouw. Het is dus echt iets ouds, iets nieuws en iets blauws...als ik er nog iets bij wil, zal het geleende het geld zijn.

Mijn absolute favoriet is olijvenservies. Ik zag het in Belgie en kocht zes borden en twee schalen. Niet zo handig om iets als dit in het buitenland te kopen. Je kunt het niet aanvullen als er iets breekt. Gelukkig had ik er hele goede vrienden die ik regelmatig zag en zij hebben me geholpen de set compleet te krijgen.

Alleen de drie grote schalen komen uit Deruta, Umbria. Het is het bekendste centrum voor maiolica.

Het is bijna allemaal handgemaakt. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze hebben het, ik denk dat je zelfs een maiolica olifant kan vinden. Ik wilde één schaal en ging naar een van de duizenden winkels daar en kwam naar buiten met drie schalen. Een buitengewone prestatie, want ik heb de rest dus laten staan. Het was er geweldig.

Het tomatenservies komt uit een supermarkt in Trevi, Umbria. Het was de tijd om tomaten in te maken, maar alleen tomaten levert zo´n winkel niet genoeg winstmarge op. Dus ze verkochten potten, flessen, molens, placemats (ja die heb ik) en dit tomatenservies. Het ziet er geweldig uit op een wit tafelkleed. Maar alleen voor het eten... als je de schalen vult zie je de decoratie niet meer. Maar het gevoel dat je krijgt als je naar die gedekte tafel kijkt... is het waard.